مولیبدن كه در پوسته زمین و خاك‌ها به مقدار بسیار اندك وجود دارد به مقدار بسیار كمی نیز مورد نیاز گیاه است.
جذب سطحی مولیبدن به pH خاك بستگی دارد. در pH حدود 7 یا بالاتر جذب مولیبدن كم است اما با پائین آمدن pH زیاد می‌شود. بعبارت دیگر كمبود مولیبدن بیشتر در خاك‌های اسیدی دیده می‌شود. از این جهت با دیگر عناصر كم مصرف كه كمبود آن‌ها بیشتر در خاك‌های قلیائی دیده می‌شود، تفاوت دارد.
بعبارت دیگر كمبود این عنصر در خاك‌های خشك و نیمه خشك مشاهده نشده است. فسفات می‌تواند جانشین مولیبدن در سطح كلوئیدها گردد به همین دلیل كاربرد زیاد كودهای فسفری جذب مولیبدن بوسیله گیاه را افزایش می‌دهد.
اما كاربرد زیاد سولفات ها اثر كاهش دهنده برجذب مولیبدن بوسیله گیاه دارد. در خاك‌هائی كه در مرز كمبود مولیبدن هستند كاربرد بیش از حد كودهای سولفات دار ممكن است موجب كمبود مولیبدن گردد.
از گیاهانی كه به دادن كود مولیبدن واكنش نشان می‌دهند بقولات، خانواده كلم، گندمیان مرتعی و چند نوع سبزی هستند.
مسمومیت گیاهی ناشی از مولیبدن زیاد مشاهده نشده است. زیادی مولیبدن، مخصوصاً برای دام‌هائی كه چرا می‌كنند مسمومیت زا است.
نقش موليبدن در تغذيه گياهي:
- ضروري براي سوخت‌وساز ازت.
- ضروري براي تشكيل كلروفيل.
- مؤثر در ساخت‌وساز فسفر و آهن.
علائم كمبود موليبدن:
- كاهش رشد گياه ( علائم كمبود ازت).
- كاهش سطح برگ ( كشيدگي دُم گل در كلم گل).
كمبود موليبدن همراه با عوامل زير تشديد مي‌گردد:
- خاك‌هاي با PH كم (محيط اسيدي).
- خاك‌هاي با مواد آلي كم.
محصولاتي كه به كمبود موليبدن بيشتر حساسند:
- گياهان خانواده پروانه آسا ( نخود، لوبيا، سويا، يونجه و . . . ).
- گياهان خانواده چليپائيان (كلزا روغني، كلم گل، كلم و . . . ).
کمبود مولیبدن علائمی شبیه کمبود ازت و آهن تولید می کند و در بعضی گیاهان مانند خانواده چلیپاییان لکه های ابلقی زرد در حاشیه پیدا می شود که به تدریج به طرف رگبرگ میانی پیش می رود. لکه های پیر معمولا می خشکند. زیادی مولیبدن ممکن است باعث سمیت گیاه شود.
